Wczesny buddyzm bazuje na naukach Buddy
Wczesny buddyzm bazuje na naukach Buddyoraz jego najbliższych uczniów, tak jak są one zachowane w najwcześniejszych tekstach buddyjskich, takich jak palijskie sutty i ich odpowiedniki w innych wczesnych szkołach buddyjskich (np. chińskie agamy, sanskryckie fragmenty).
Tradycja Therawady jest często uważana za szkołę, która z największą precyzją zachowała te wczesne nauki i teksty, jednak wielu współczesnych badaczy wskazuje, że wykładnia Therawady może odbiegać od wczesnego buddyzmu.
Wczesny buddyzm jest systemem filozoficzno-religijnym skoncentrowanym na autentycznym zrozumieniu natury cierpienia i ścieżce prowadzącej do jego wyzwolenia (nibbana).
Pozwala on praktykującym na odkrycie fundamentalnych nauk i praktyk Buddhy
tak jak są one przedstawiane we wczesnych tekstach buddyjskich. Zrozumienie wczesnego buddyzmu może pomóc w unikaniu późniejszych interpretacji, które mogły odbiegać od pierwotnego zamysłu.
Centralna rola uważności/ pomności (satipaṭṭhāna)
jako drogi do Nibbany podkreśla niezwykłą wagę systematycznego rozwijania tej jakości umysłu w praktyce medytacyjnej i codziennym życiu.
Preferowanie przyjemnej ścieżki:
wczesny buddyzm preferuje rozwój przez rozwijanie przyjemnych stanów duchowych, takich jak głębokie stany medytacyjne (jhāna), czy boskie emocje (brahmaviharā).
Wczesny buddyzm ma praktyczny charakter
kładzie nacisk na bezpośrednie doświadczenie i osobiste zrozumienie jako klucz do wyzwolenia. To przypomina praktykującym o znaczeniu własnej introspekcji i weryfikacji nauk poprzez praktykę.
Kładzie on nacisk na rozwój zdrowych stanów (kusala dhamma)
takich jak brak chciwości, nienawiści i niewiedzy. „Zdrowy” (kusala) jest tłumaczone jako coś, co warto rozwijać, ponieważ owocuje dobrostanem i jest zgodne z naturalną ludzką motywacją unikania cierpienia.
Głosi równowagę między troską o innych a własnym przebudzeniem.
